"Het feit dat ik hier zit, dat ga ik vanmiddag wel vieren in mijn bed". Een zin die ervaringsdeskundige Corine uitsprak tijdens haar bijdrage aan het webinar Post-Covid & Levensvragen op 25 januari jl. Corine nam ons eerder mee in haar voorbereiding voor het webinar maar hoe verging het haar erna? Wat betekent meedoen aan een webinar voor mensen met Long Covid klachten? Corine: ‘Het succesmoment in bed kwam er maar de feestvreugde was ver te zoeken’.
Corine: ‘Op de webinardag schreef ik het volgende op mijn socials: “Daar ga ik dan na maanden voorbereiding! Een hoofd vol woorden, een lijf vol kriebels en een hart vol liefde van en voor mijn lotgenoten!“
Een dag later was dit de realiteit: Een hoofd vol duizeligheid, hoofdpijn, oorsuizen en lichtflitsen. Een lijf vol spierpijn, temperatuurswisselingen en misselijkheid.
En een hart vol hartkloppingen. De tijdens en after-foto laten de bittere en confronterende waarheid zien. Dit is leven met Post-Covid. Dit is een PEM-crash na veel teveel inspanning.
Donderdag de 25e was ik om 6 uur al klaarwakker. Op zich redelijk zen, want ik had er vooral zin in om mijn verhaal eindelijk te doen. Ik heb nog 1x hardop geoefend en rustmomenten gepakt voordat ik op de fiets stapte. Op koffie, paracetamol en adrenaline en in een soort waas ben ik de ochtend vervolgens doorgekomen. Ik heb iedereen voor het eerst ontmoet, we hebben de techniek en tafelposities getest en vervolgens heb ik me voor de 1e helft in de rustruimte gesettled. Een heel uur aan tafel zitten en zoveel informatie krijgen dat red ik simpelweg niet. Ik heb wel meegeluisterd vanaf de bank, maar het kwam niet bij me binnen wat iedereen zei. Ik zat al zo in een eigen bubble van hyperfocus.
De 2e helft brak aan, het deel waarin ik aan het woord kwam, ik kreeg een microfoon op en gaan. Toen de gespreksleider de eerste vraag aan mij stelde, ademde ik nog even diep in en uit en toen moest het gebeuren. Als ik die eerste paar zinnen maar doorkwam, dan zou het goedkomen wist ik. Ik zat in een goede flow, pakte de regie terug toen het script even niet gevolgd werd en heb 99% van wat ik had voorbereid verteld. Hoewel ik op dat moment echt niet meer wist wat ik gedaan had eigenlijk.
En toen kwam nadat de camera uit was de beruchte 3e helft. Ik kon niet opstaan van de duizeligheid en vermoeidheid. De crew deed het licht uit en ik ben even rustig blijven zitten en daarna al tollend wat heen en weer gaan lopen in de hoop wat te ontprikkelen. Alle energie was weg en de emoties kwamen eruit, zo opgelucht dat het achter de rug was en zo kapot van alle (in)spanning. Ik ben op een stoel geploft en nadat we met elkaar wat gegeten hebben, ben ik nog een half uur in de rustruimte gaan liggen. Ik was zo beroerd, ik was gewoon nog niet in staat naar huis te gaan. De organisator heeft mij naar huis begeleid op mijn onprettigste fietstocht ooit. E-bike op boost, oogkleppen op, draaiende wereld, hart op hol. En daarna plof in bed, waarbij ik helemaal aan stond en niks hielp of fijn was. En zo ga ik nu al 2 weken vooral liggend en met een lading verergerde klachten mijn dagen door.
Zoals mijn hoofd ontploft was, zo ging dat ook met mijn telefoon. Ik heb zoveel lieve berichtjes gehad. Reacties van herkenning, hoop en wat meer houvast. Daar deden we dit natuurlijk voor! Tegelijk voel ik alleen maar de impact van deze dag (en lange voorbereiding) op mijn welzijn, dat is echt 1.000 stappen terug.
Na ruim een week lukte het me om het webinar in delen terug te kijken. Dat was echt heel dubbel. Ik ben echt trots en tevreden over hoe het ging. Ik zie een sprankje oude Corine wat me ontroert. Heb gelachen om sommige uitspraken die ik deed, waaronder het bedfeestje. Tegelijk zie en voel ik hoeveel het me kost daar te zitten. En helemaal dat ik nu nog helemaal eraf lig, is zo heftig. Dit is een confrontatie met dat ik dit eigenlijk helemaal niet aankan, dat ik hiervoor te ziek ben.
Dat zingeving je hoe dan ook iets kost, dat moge nu wel extra duidelijk zijn. De vraag "Wegen de kosten op tegen wat het je persoonlijk oplevert?" spookte regelmatig door mijn hoofd. Na 2 weken maak ik voorlopig de balans op. Het antwoord is een week lang absoluut nee geweest, want wat voelde ik me ellendig. Sinds het webinar terugkijken en reacties van kijkers lezen, schuift het antwoord op die vraag langzaam wel op richting een ja.
Ik heb iets gedaan wat mijn kernwaarden dient, waar ik zingeving uithaal en mentale energie van krijg. Eigenlijk volg ik dus mijn eigen tips uit het webinar op. Mijn deelname aan het webinar heeft me geholpen in mijn eigen verwerkingsproces en ik heb lotgenoten geïnspireerd. Het gaat dus de moeite waard geweest zijn. Maar voorlopig doe ik zoiets niet nog een keer.
Kijk de tips van Corine en de andere deelnemers van het webinar hier terug.
